Hiep, hiep, hoera, want vandaag is het de verjaardag van onze oudste dochter. Jedidja wordt 13 en heeft het voorrecht haar 'bat mitswa' in Israël te vieren.
In een versierde, zonovergoten kamer die heerlijk koel is vanwege de airco hebben we ook nog wat pakjes voor haar. De grote kado's heeft ze al eerder gekregen. Nieuwsgierig...? Vraag het haar zelf maar;-)
In een versierde, zonovergoten kamer die heerlijk koel is vanwege de airco hebben we ook nog wat pakjes voor haar. De grote kado's heeft ze al eerder gekregen. Nieuwsgierig...? Vraag het haar zelf maar;-)
In een feestelijke vakantiestemming met een ochtendtemperatuur van al ruim boven de 30°C lopen we over het kibboetsterrein naar de eetzaal. Het is heerlijk rustig, behalve rond de creches en kleuterklasjes. De meeste ouders werken tegenwoordig lange dagen buiten het terrein en de kinderen zijn zo veilig verzorgd, volgens de gastvrouw van de kibboets. Dat wij daar enigszins anders over denken, vertellen we haar niet want we willen haar niet onderbreken in haar interessante verhaal over het ontstaan en de werking van de kibboets.
In de eetzaal staat een heerlijk Israëlisch ontbijtbuffet voor ons klaar. Mmmm, allerlei verse groenten, als tomaat en komkommer in de befaamde Israëlische blokjesversie, paprika's en olijven. Ernaast diverse verse kazen met en zonder kruiden, tonijnsalade, roerei, gekookte eieren, toast, brood, cake, fruit. Natuurlijk ook nog cornflakes, jam en choco, maar dat wordt toch minder door ons aangeraakt. Alleen de Turkse oploskoffie vindt Marc nu al vreselijk. We moeten nog twee weken, hoor!
Na ons buikje rond te hebben gegeten en hopelijk onze vaat in de juiste bakken te hebben gestopt - dat Hebreeuws zonder klinkertekens is soms toch lastig! - lopen we langzaam terug naar ons huisje. In de verte, naar het zuidoosten zien we de heuvels van Samaria; wij vinden dat dat wel iets heeft, maar de kinderen zijn meer geïnteresseerd in het speeltuintje.
Vandaag stond Akko op ons programma, maar het gaat wat te veel worden. Dus eerst maar naar Ceasarea. De kinderen zijn nog moe van gisteren en we beperken Ceasarea tot het aquaduct. Zelf hebben we in 2005 nog de hele opgraving gedaan, héél mooi, maar we denken vandaag niet zo geschikt voor de kinderen.
In de eetzaal staat een heerlijk Israëlisch ontbijtbuffet voor ons klaar. Mmmm, allerlei verse groenten, als tomaat en komkommer in de befaamde Israëlische blokjesversie, paprika's en olijven. Ernaast diverse verse kazen met en zonder kruiden, tonijnsalade, roerei, gekookte eieren, toast, brood, cake, fruit. Natuurlijk ook nog cornflakes, jam en choco, maar dat wordt toch minder door ons aangeraakt. Alleen de Turkse oploskoffie vindt Marc nu al vreselijk. We moeten nog twee weken, hoor!
Na ons buikje rond te hebben gegeten en hopelijk onze vaat in de juiste bakken te hebben gestopt - dat Hebreeuws zonder klinkertekens is soms toch lastig! - lopen we langzaam terug naar ons huisje. In de verte, naar het zuidoosten zien we de heuvels van Samaria; wij vinden dat dat wel iets heeft, maar de kinderen zijn meer geïnteresseerd in het speeltuintje.Vandaag stond Akko op ons programma, maar het gaat wat te veel worden. Dus eerst maar naar Ceasarea. De kinderen zijn nog moe van gisteren en we beperken Ceasarea tot het aquaduct. Zelf hebben we in 2005 nog de hele opgraving gedaan, héél mooi, maar we denken vandaag niet zo geschikt voor de kinderen.
Bij het aquaduct is het heerlijk, en de zee trekt natuurlijk! Joachim vermaakt zich met alle mooie stenen die hij vindt. Ongelooflijk, gisteren liepen we nog te bibberen in de sneeuw en nu zijn we hier en verlangen we ernaar in zee te duiken. 'Vanmiddag', beloven we de kinderen, want we willen nog wel even naar Haifa.
Oud en nieuw, wijken uit einde van de 19e eeuw naast de nieuwe hoge glazen kantoren van bijv. Google. We rijden langs de grote haven. In deze haven zijn voor en na WO II veel nieuwe immigranten het land binnengekomen. Hier probeerde ook de Exodus aan land te komen, wat helaas is mislukt en zo werden de Joodse mensen vanuit de Duitse concentratiekampen in Engelse concentratiekampen op Cyprus gestopt.
De kinderen ontdekken een MacDonaldiem. We geven hen de keus: 1x deze twee weken, nu of later. Ze kiezen voor nu, dus even later staan we tussen de hamburgers.... Het blijkt allemaal niet zo kosher te zijn, want de kaas zit er gewoon tussen!
Oud en nieuw, wijken uit einde van de 19e eeuw naast de nieuwe hoge glazen kantoren van bijv. Google. We rijden langs de grote haven. In deze haven zijn voor en na WO II veel nieuwe immigranten het land binnengekomen. Hier probeerde ook de Exodus aan land te komen, wat helaas is mislukt en zo werden de Joodse mensen vanuit de Duitse concentratiekampen in Engelse concentratiekampen op Cyprus gestopt.
De kinderen ontdekken een MacDonaldiem. We geven hen de keus: 1x deze twee weken, nu of later. Ze kiezen voor nu, dus even later staan we tussen de hamburgers.... Het blijkt allemaal niet zo kosher te zijn, want de kaas zit er gewoon tussen!
Dan is het tijd voor de zwempartij. Het blijkt nog niet zo eenvoudig een toegankelijk strand te vinden, zo direct van de snelweg de duinen in rijden zoals zovelen doen, vinden wij eigenlijk niet kunnen. Bij Ceasarea kun je zo het strand op en dat is vlakbij huis, dus we besluiten daar heen te gaan. Joachim houdt liever zijn kleren aan, maar de rest zit al snel in het water. Ik zoek samen met Joachim een hele zak mooie grote schelpen, altijd leuk als decoratie of om mee te knutselen. Hij vermaakt zich verder met het zand, papa en de meiden zitten in het water en ik geniet van het observeren van de Israëlische typetjes. Voor we het weten zien we de zon al zakken en wordt het tijd naar huis te gaan, want we willen voor donker in de kibboets zijn. We hadden ons even vergist in hoe snel het hier ook al weer donker werd en dus kwamen we weer in het donker aan. De wacht kende ons inmiddels, dus zonder een Hebreeuws woord ging de slagboom open. Heerlijk nog een picknick op het terras, een snelle douche en de drie jongsten sliepen al snel. Tot 23.00 uur hebben we nog heerlijk buiten gezeten, onder het wakend oog van een steenuiltje. Dat zat daar zo mooi op de electriciteitskabel te roepen. 's Nachts hebben we de uilenfamilie nog vaak horen huilen!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten