Dinsdag 25 maart 2008

Vandaag hebben we veel op het programma staan en we gaan ook de kibboets verlaten. Voor het ontbijt zorgen we dat we alle koffers klaar hebben staan. Na het ontbijt willen we nog wel even wat inkopen doen in de kibboetssupermarkt, maar waar was-ie ook alweer...? Pfff, het is te heet om zomaar in de zon te lopen. Jedidja herkent de "markol" als eerste en ze hebben ook van die lekkere pretzels.

Na nog even de veestapel en open stallen bewonderd te hebben, zijn we toch echt klaar voor vertrek. Daaaag Kfar Glikson!

Via een mooie route langs Binyamina en Zichron Yaakov, de wijngaard van Israël, rijden we naar het Karmelgebergte. Alles is mooi groen en het staat vol mooie bloemen. We verwonderen ons over dit mooie, ruige gebergte. We rijden naar een uitzichtpunt, helaas is er vandaag weinig te zien. We denken aan Elia en de 400 Baalpriesters die hier ergens hun altaren hadden gebouwd. Niet zo moeilijk, gezien de vele stenen hier. Wij zouden ook zo een altaar kunnen bouwen, want er zijn nog altijd genoeg stenen over! We moeten door, want we hebben een afspraak, maar eigenlijk zouden we hier een hele mooie wandeltocht kunnen maken en we denken dat we ons hier zeker wel een week zouden kunnen vermaken.

We rijden naar Kfar Tivon, een mooi dorp aan de voet van het Karmelgebergte. Een familielid van een van de Nederlandse thuisonderwijzers is hier rabbijn en zij gaat ons het een en ander uitleggen over het Jodendom. We hebben afgesproken in de synagoge en dat op zich is al heel interessant want deze synagoge is gevestigd in een schuilkelder. Ze vertelde dat hier tijdens de afgelopen Libanonoorlog (2006) regelmatig alarm was en de mensen snel in deze schuilkelder kwamen schuilen. De kinderen waren onder de indruk. Er hingen een aantal mooie kunstwerken, gemaakt door gemeenteleden en de ark was ook hier het pronkstuk van de synagoge. We mochten er een kijkje in nemen en ontdekten daar die leuke mini-boekrollen. We hebben nog wat gesproken over de verschillende stromingen binnen het Jodendom, maar voor de jongere kinderen was dat niet zo interessant. Het speeltuintje buiten lonkte.

Weer door naar onze volgende afspraak: we worden om 14.00 uur in Nazareth verwacht. Het is niet zo ver en opeens rijden we Nazareth al binnen. Een grote, drukke stad, gebouwd op diverse hoge heuvels. We hebben een routeplannetje, maar al gauw blijkt dat we er zo niet komen. We verdwalen in één van de Arabische woonwijken. Niemand spreekt Engels en we worden van het kastje naar de muur gestuurd. Na diverse bergen op- en afgedraaid te hebben (steil!!, Luik is er niets bij) besluiten we om de Touristinformation maar op te zoeken. Na wat gedraai hebben we die snel gevonden en inderdaad kan de behulpzame dame daar ons snel op het goede pad brengen. Met een uurtje vertraging komen we aan bij de YMCA, waar we een rondleiding hebben in Nazareth Village. Dit is een openluchtmuseum, waar een dorp uit de tijd van Jezus wordt nagebootst. Het geheel wordt mooi opgeluisterd met acteurs die hun rol goed spelen.

We worden meegenomen terug in de tijd en horen hoe de Romeinen het land Israël bezetten. Ter illustratie mocht Rhodé een Romeins zwaard opheffen. We bekijken een oude wijnpers. Zien de terrassen: de enige mogelijkheid om op steile hellingen het land te bewerken. Een mooie wachttoren compleet met wachter en ezels. Een nagebouwde eerste eeuwse synagoge, een timmermanswerkplaats met woonhuis, een bakkerij, en een olijfpers waarbij Febe de pers in gang mocht duwen. Lopend tussen stenen en stof waanden we ons een héle tijd terug. Als verrassing kregen we allemaal een olielampje.

We verlaten Arabisch Nazareth en rijden nog even Nazareth Illit, het Joodse deel, binnen om ons in de supermarkt te bevoorraden. Ook moeten we onze tank eens vullen en dan zijn we op weg naar onze volgende overnachtingsplaats in de moshav Sharona. Ons plan om voor donker thuis te zijn, mislukt weer. Het wordt ook zo snel donker!

Maandag 24 maart 2008

Hiep, hiep, hoera, want vandaag is het de verjaardag van onze oudste dochter. Jedidja wordt 13 en heeft het voorrecht haar 'bat mitswa' in Israël te vieren.
In een versierde, zonovergoten kamer die heerlijk koel is vanwege de airco hebben we ook nog wat pakjes voor haar. De grote kado's heeft ze al eerder gekregen. Nieuwsgierig...? Vraag het haar zelf maar;-)

vintage-colours@hotmail.com

In een feestelijke vakantiestemming met een ochtendtemperatuur van al ruim boven de 30°C lopen we over het kibboetsterrein naar de eetzaal. Het is heerlijk rustig, behalve rond de creches en kleuterklasjes. De meeste ouders werken tegenwoordig lange dagen buiten het terrein en de kinderen zijn zo veilig verzorgd, volgens de gastvrouw van de kibboets. Dat wij daar enigszins anders over denken, vertellen we haar niet want we willen haar niet onderbreken in haar interessante verhaal over het ontstaan en de werking van de kibboets.
In de eetzaal staat een heerlijk Israëlisch ontbijtbuffet voor ons klaar. Mmmm, allerlei verse groenten, als tomaat en komkommer in de befaamde Israëlische blokjesversie, paprika's en olijven. Ernaast diverse verse kazen met en zonder kruiden, tonijnsalade, roerei, gekookte eieren, toast, brood, cake, fruit. Natuurlijk ook nog cornflakes, jam en choco, maar dat wordt toch minder door ons aangeraakt. Alleen de Turkse oploskoffie vindt Marc nu al vreselijk. We moeten nog twee weken, hoor!
Na ons buikje rond te hebben gegeten en hopelijk onze vaat in de juiste bakken te hebben gestopt - dat Hebreeuws zonder klinkertekens is soms toch lastig! - lopen we langzaam terug naar ons huisje. In de verte, naar het zuidoosten zien we de heuvels van Samaria; wij vinden dat dat wel iets heeft, maar de kinderen zijn meer geïnteresseerd in het speeltuintje.

Vandaag stond Akko op ons programma, maar het gaat wat te veel worden. Dus eerst maar naar Ceasarea. De kinderen zijn nog moe van gisteren en we beperken Ceasarea tot het aquaduct. Zelf hebben we in 2005 nog de hele opgraving gedaan, héél mooi, maar we denken vandaag niet zo geschikt voor de kinderen.

Bij het aquaduct is het heerlijk, en de zee trekt natuurlijk! Joachim vermaakt zich met alle mooie stenen die hij vindt. Ongelooflijk, gisteren liepen we nog te bibberen in de sneeuw en nu zijn we hier en verlangen we ernaar in zee te duiken. 'Vanmiddag', beloven we de kinderen, want we willen nog wel even naar Haifa.
Oud en nieuw, wijken uit einde van de 19e eeuw naast de nieuwe hoge glazen kantoren van bijv. Google. We rijden langs de grote haven. In deze haven zijn voor en na WO II veel nieuwe immigranten het land binnengekomen. Hier probeerde ook de Exodus aan land te komen, wat helaas is mislukt en zo werden de Joodse mensen vanuit de Duitse concentratiekampen in Engelse concentratiekampen op Cyprus gestopt.
De kinderen ontdekken een MacDonaldiem. We geven hen de keus: 1x deze twee weken, nu of later. Ze kiezen voor nu, dus even later staan we tussen de hamburgers.... Het blijkt allemaal niet zo kosher te zijn, want de kaas zit er gewoon tussen!

Dan is het tijd voor de zwempartij. Het blijkt nog niet zo eenvoudig een toegankelijk strand te vinden, zo direct van de snelweg de duinen in rijden zoals zovelen doen, vinden wij eigenlijk niet kunnen. Bij Ceasarea kun je zo het strand op en dat is vlakbij huis, dus we besluiten daar heen te gaan. Joachim houdt liever zijn kleren aan, maar de rest zit al snel in het water. Ik zoek samen met Joachim een hele zak mooie grote schelpen, altijd leuk als decoratie of om mee te knutselen. Hij vermaakt zich verder met het zand, papa en de meiden zitten in het water en ik geniet van het observeren van de Israëlische typetjes. Voor we het weten zien we de zon al zakken en wordt het tijd naar huis te gaan, want we willen voor donker in de kibboets zijn. We hadden ons even vergist in hoe snel het hier ook al weer donker werd en dus kwamen we weer in het donker aan. De wacht kende ons inmiddels, dus zonder een Hebreeuws woord ging de slagboom open. Heerlijk nog een picknick op het terras, een snelle douche en de drie jongsten sliepen al snel. Tot 23.00 uur hebben we nog heerlijk buiten gezeten, onder het wakend oog van een steenuiltje. Dat zat daar zo mooi op de electriciteitskabel te roepen. 's Nachts hebben we de uilenfamilie nog vaak horen huilen!

Zondag 23 maart 2008

Om 7.00 uur staan we startklaar. Mooi op schema. Iedereen heeft er reuzezin in dus de autorit naar Amsterdam verloopt met zeer rustige kinderen op de achterbanken. Het is ijskoud en ze voorspellen sneeuw. We parkeren onze auto en bibberend in onze zomerjasjes lopen we snel naar de bus die ons naar de vertrekhal zal brengen. De busrit van de parking naar de vertrekhal vindt Joachim al reuze interessant.

Achteraan in vertrekhal 3 zien we de marechaussees, bewapend en met kogelvrij vest, al staan. De kinderen zijn onder de indruk en vragen zich af waarom ze hier staan. De woorden veiligheid en security zullen ze nog veel vaker horen! Vanaf 10.15 uur mogen we aanschuiven voor de vragenrit. Omdat we als gezin reizen merken we dat dit tamelijk vlotjes verloopt, in tegenstelling tot het inchecken. Voordat de 6 paspoorten letter voor letter en cijfer voor cijfer zijn gecontroleerd, zijn er aan de balie naast ons al heel wat meer dan 6 personen doorgegaan;-) Dit kan je allemaal bijhouden, wanneer je kinderen hebt die dit in de gaten houden. We hebben onze plaatsen, drie aan drie, met dus twee vensterplaatsen. Op naar de paspoortcontrole, hier worden even onze voornamen, al dan niet duidelijk uitgesproken, genoemd en voila we mogen door. Nog bijna twee uur wachten... Gelukkig is er veel te zien en we genieten van al die grote en minder grote vliegtuigen die aan de slurfen parkeren en weer vertrekken. We zien ons vliegtuig van El Al aankomen, een boeing 737. De sneeuwvlokken worden alsmaar groter. Er is bijna geen zicht.

Rond half één mogen we in de rij voor de laatste controle: handbagage en detectiepoortje. Jassen uit, sommigen schoenen uit en Rhodé kijkt vol spanning of haar of onze doorgang geen piepjes zal veroorzaken.

Daar zitten we dan, het sneeuwen is gestopt en het wordt warempel helder. Jedidja vindt het allemaal heel spannend en weet niet wat ze moet verwachten van de vliegreis, dat maakt haar best wel zenuwachtig. Gelukkig gaat het nu allemaal heel vlot en voordat ze het weet, zitten we al hoog boven in de lucht. Helaas is het weer dikbewolkt en zien we niets meer van Nederlands mooie sloten. Na een aantal uur begint het voor Joachim genoeg te worden; hij is moe maar komt niet tot slapen omdat hij niets wil missen. Even een schone luier in de wc, even rondlopen en dan moeten we al weer gaan zitten voor de daling. In de verte zien we Israëls lichten al! We vliegen over de miljoenenstad Tel Aviv en om 18.50 Israëlische tijd staan we weer veilig op de grond. Vooral Jedidja is daar toch wel blij mee. Na een vlotte paspoortcontrole en pick up van de koffers staan we al snel bij de autoverhuurbalie. We zijn moe en kunnen niet meer zo helder denken, wat zei die man ook al weer allemaal....?

Daar staat de auto, hij is iets groter dan thuis dus we kunnen er met gemak in. Hoe sluit dit autostoeltje, enne dit is een automaat, hoe werkt dat? Welke kant moeten we op? Hoe hard mochten we hier ook al weer? Heb jij het adres en de routebeschrijving?

Het is 21.30 uur, 28 °C en we staan in de file in Tel Aviv. In de bus zien we nog de laatste Poerimvierders. We hebben allemaal vreselijke dorst, op het eerste het beste tankstation eerst maar eens water kopen.

Nadat we Tel Aviv achter ons hebben gelaten, schiet het lekker op. De routebeschrijving werkt perfect en om 22.15 uur staan we voor de poort van kibboets Kfar Glikson. Het openen van het portier brengt een golf stallucht in de auto wat bij de meisjes nogal wat desillusie bezorgt. De wacht blijkt geen engels te spreken, maar met wat Hebreeuws en het noemen van een naam opent hij toch de baar voor ons. We worden ondanks het late uur toch hartelijk ontvangen en we zijn blij dat we opgemaakte bedden zien. Héél snel zijn we allemaal naar dromenland vertrokken.