Donderdag 27 maart 2008

Wat een schitterend uitzicht hebben we hier vanaf de terrassen van Beit Bracha. De heerlijke schommelstoelen en ligzetels nodigen uit tot hier wat te bivakkeren. Met een heerlijk boek of zo...., maar de kinderen zijn ongeduldig want er moet gevaren worden op het Meer! Om hier heerlijk op het terras wat tijd door te brengen, zullen we later nog eens moeten terugkomen;-)

We vertrekken dus al snel richting Tiberias. Eerst maar naar de Touristoffice om te vragen welke boottochten mogelijk zijn. Om half twaalf kunnen varen. We moeten nog even onze tijd doden in Tiberias. Van haar vroegere glorie aan de boulevard is niets meer over. Misschien wordt het ooit nog eens wat, maar nu ligt alles opengebroken en de terrasjes en winkeltjes zijn verdwenen. We ontdekken gelukkig een internetcafé waar we onze mail kunnen checken. Het was ons doel ook dit dagboek tijdens de reis online bij te houden, maar dat lukte niet. Op de locaties waar we sliepen hadden we meestal geen internettoegang. Met mail checken etc. gaat de tijd snel en kunnen we vertrekken naar de aanlegsteiger.

Half twaalf is wel de officiële vertrektijd, maar er zijn nog niet zoveel passagiers.... dus wachten we gewoon tot er nog meer komen. Met veel creativiteit komen we deze tijd door en inderdaad lijkt het te lonen, want uiteindelijk vult het bootje zich toch aardig. Inmiddels is het half één en vertrekken we voor een tochtje op het meer van Galilea. (Als het nu maar niet gaat stormen;-))

We hadden voor een kort tochtje gekozen en dat was goed ingeschat. Na een half uurtje zijn de kinderen het zeker wel zat. Terug aan land is het enige wat we nog horen: honger! Op naar een falafelstand. Genoeg keuze, dus die met de mooiste en lekkerste salades wordt het. Joachim is inmiddels ingedut, maar een pita met falafel kunnen we wel voor straks meenemen. Met zicht op de Crocs-winkel wordt de lunch - ongelooflijk, maar waar - zwijgend genuttigd.

Iets verderop komen we nog van die heerlijke sap- en smoothietentjes tegen en die verleiding kunnen we niet weerstaan.

Voldaan stappen we in de auto voor een tochtje langs het meer met diverse stops. Eerst stoppen we aan Kibboets Nof Ginnosar. Daar heeft men een vissersbootje van ongeveer 2000 jaar oud uit het meer opgegraven. Met allerlei technieken hebben ze dit broze hout kunnen conserveren. Een filmpje toont dit. Het bootje is tentoongesteld en voor een tamelijk hoog bedrag mag je dit even bekijken. Wij vonden het het geld niet waard, maar vonden de kibboets wel creatief in haar inkomsten! Je moet er maar opkomen, en christelijke Israëlgangers kijken niet op een Shekel meer of minder om een bootje uit de tijd van Jezus te zien.

Onze volgende stop is een bananenplantage. Zulke heerlijke bananen als hier hebben de kinderen nog nooit gegeten en elke keer zit er dan ook een grote tros bij onze boodschappen.

We rijden verder naar Kapernaum, oftewel de resten van wat eens Kapernaum was. Het is er druk met toeristen, maar we willen de kinderen toch graag de resten van de eerste eeuwse synagoge laten zien. In Nazareth Village hadden ze een nagebouwde gezien, maar dit is toch iets echter. We kijken ook nog even naar de resten van het zogezegde huis van Petrus' schoonmoeder, maar daar kunnen ze toch niets in ontdekken. Wel zijn ze onder de indruk van alle mooie potten, vasen en persen uit voornamelijk basaltsteen. Ze ontdekken dat dit echt een gesteente uit de regio is, want de huizen in Tiberias zijn ook van die steen gemaakt.

We stoppen nog aan het kerkje in Tabgha, waar ze de bekende mozaïek van de vijf broden en twee vissen kunnen bewonderen. De oudsten zijn perplex over de houding van bepaalde pelgrims, die het brok steen kussen waar volgens de overlevering Jezus op gezeten zou hebben. Ze kunnen zich dat niet inleven. Het "vijf-broden-twee-vissen"-mozaïek vinden ze maar klein en eerlijk gezegd vinden ze de andere mozaïken véél mooier.

Tot slot stoppen we nog even aan de oever van het meer. Zoeken allerlei mooie schatten tussen de stenen en nemen ook wat mooie stenen mee. Het is wel winderig, maar we nuttigen hier toch maar onze picknick. We maken nog een paar mooie foto's.

Nee, dit is niet Marc!

Woensdag 26 maart 2008

Na een goede nacht in een gezellig appartementje op een moshav-boerderij maken we ons weer klaar om te vertrekken. We hebben nog een gezellige babbel met de eigenaresse, die ervan geniet om buitenlandse gasten te hebben. Normaal gezien heeft ze alleen Israëlische gasten, en ze vraagt dan ook of wij geen reclame voor haar kunnen maken. Bij deze dan;-)

http://www.zimmer.co.il/galil_lang.asp?site_id=299&lang=1

We willen vandaag eigenlijk helemaal naar het noorden gaan. Ooit was ik eens in Banyas geweest en ik vond het daar zooo mooi, vooral in het voorjaar met het smeltwater van de Hermon is het daar magnifiek. Volgens de gastfamilie is het zeker 1,5 uur heen en de kinderen hebben de afgelopen dagen al zo veel in de auto gezeten! Wat doe je dan? Je plan omzetten... er zijn zeker alternatieven genoeg waarbij de gastfamilie ons van allerlei tips voorziet. Via de Karmel gaan we naar Gan Hasloshna (Sachne). De Karmel is een hele speciale berg die zomaar opeens lijkt op te rijzen omdat er geen voorbergen zijn. De arabische dorpsbewoners die onderaan op de berghelling wonen, verdienen een leuk centje aan het naar boven rijden van toeristen in hun oude busjes. Wij vinden het veiliger om met onze eigen auto naar boven te cirkelen en we genieten van de grandioze uitzichten. In het westen zien we de stad Nazareth - verspreid over verschillende berghellingen - liggen. In het oosten ontwaren we het meer van Galilea. Uit de vele dorpjes rondom kunnen we niet veel wijs, maar we weten dat daar naar het oosten ergens Endor(ja, van de waarzegster waar koning Saul naartoe ging) moet liggen, en iets meer zuidoostelijk Naïn. Het gebergte in zuidoostelijke richting is het Gilboa gebergte, waar heel wat afgevochten is. En dan de Karmel zelf, hier ergens woonde Jaël, de vrouw die Sisera, de vijandelijke veldheer, doodde. Debora en Barak hadden hier hun kamp opgeslagen. Dit verhaal was eigenlijk onbekend bij de jongere kinderen... het was er nog niet echt van gekomen dit voor te lezen. Nu is het een mooie gelegenheid en het staat zelfs in de kinderbijbel die we meehebben, De Bijbel voor jou, J.H. Mulder-van Haeringen.

Verder blijkt de Tabor ook de plaats te zijn waar de verheerlijking op de berg plaatsvond.

Nagenietend van het uitzicht rijden we via scherpe haarspeldbochten de berg weer af. In het dorp gaat juist de school uit en de straten lopen vol blauw-wit. In veel arabische scholen dragen de kinderen een schooluniform. Al snel rijden we weer door vlak gebied en zoeken we via de kaart de juiste weg naar Gan Hasloshna. Het is niet moeilijk en voor we het weten staan we voor de poort. De parkeerplaats belooft ons dat het er erg rustig is... in het weekend schijnt het hier dringen te zijn. De eerste indruk is: WOW! Volgens de kinderen lijkt dit nu op het paradijs!

Voordat we ons in het water wagen, gaan we eerst op zoek naar iets te eten. De cafetaria is dicht, alleen het restaurant is open. Dat ziet er wel ontzettend aantrekkelijk uit en al snel zitten we dan ook met de kaart in onze handen waaruit we allemaal iets lekkers bestellen. De frieten die ze maken zijn inderdaad overheerlijk en de flesjes Fanta op z'n Hebreeuws zijn een bezienswaardigheid.

Verzadigd maken we een wandeling over het terrein, verkleden we ons en proberen we het water dat afkomstig is van de warme bronnen aan de voet van het Gilboagebergte. Heerlijk, wat een temperatuur, wat een zacht water. Het is wel diep, maar gelukkig is er ook een kinderbad, alleen zwemmen er wel vissen in.... Joachim wil er helemaal niet in, pas op het einde waagt hij zich alleen met zijn tenen in het water. Hij beleeft plezier aan het ophangen van zijn zwembroek en nog andere spullen aan de stam van de palmboom waaronder we ons gezet hebben.

Tot sluitingstijd genieten we in deze relaxte omgeving. Heerlijk ontspannen rijden we richting Tiberias. We zoeken een grote supermarkt op om wat in te slaan. Het valt op dat hier al veel meer religieuze Joden wonen dan in de gebieden waar we tot nu toe geweest zijn. Nog even een klein stukje langs het meer rijden en we slaan in naar Migdal, een klein dorpje in de heuvels aan het meer van Galilea. Het vroegere Magdala. Al snel vinden we het: Beit Bracha, huis van gebed/zegen. We worden in dit mooie huis hartelijk ontvangen, hebben twee mooie ruime kamers en in de grote hal staat een tafeltennistafel! Het is inmiddels donker, maar we zien de lichtjes op de Golanhoogte. Op het terras nuttigen we onze picknick, we spelen nog wat tafeltennis en dan is het toch echt tijd voor de doucherituelen. Al snel liggen ze alle vier op één kamer heerlijk tussen de schone lakens. Wij kunnen nog even tot rust komen in de hal, waar heerlijk leesmateriaal ligt.